Art. 151 Kk
CLICK HERE ===> https://urllio.com/2tl4TM
R. Kokot wskazuje, że realizacja znamion art. 151 k.k. wiązać się musi z zachowaniem wolnej woli po stronie pokrzywdzonego. Osoba, która dokonuje targnięcia się na swoje życie, musi czynić to z rozeznaniem, jakiego to kryterium nie spełniają małoletni, osoby chore psychicznie, upośledzone umysłowo, odurzone lub upojone, pozostające w błędzie, w warunkach przemocy bądź silnej presji psychicznej. W konsekwencji zachowanie sprawcy powodujące targnięcie się takich osób na własne życie powinno być oceniane przez pryzmat art. 148 k.k.R. Kokot, Przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu (w:) Kodeks karny. Komentarz, red. R. A. Stefański, Warszawa 2015, s. 930. Tak samo uważa M. Budyn-KulikM. Budyn-Kulik, Pomoc, s. 150.. Pogląd taki reprezentował także A. Wąsek, który wskazywał granicę wieku ofiary na 18 lat jako tę, poniżej której namowa lub pomoc jej do samobójstwa powinny być kwalifikowane jako zabójstwoA. Wąsek, Prawnokarna problematyka, s. 75.. Podobnego zdania jest A. Zoll, który jednak jako granicę wieku zdolności do rozpoznania znaczenia podejmowanego zachowania autodestrukcyjnego wskazuje 16. rok życiaA. Zoll, Przestępstwa, s. 268., co czyni także M. KrólikowskiM. Królikowski, Przestępstwa, s. 279..
Według S. Hypsia istotą tego typu czynu zabronionego jest doprowadzenie pokrzywdzonego do targnięcia się na własne życie, a dla ponoszenia przez niego odpowiedzialności obojętny jest wynik tego zamachu. Sprawca będzie odpowiadał zarówno wtedy, gdy samobójstwo zostało dokonane, jak i wówczas, gdy pokrzywdzony tylko usiłował je popełnić. Między zachowaniem sprawcy a nastąpieniem takiego skutku zachodzić musi związek przyczynowy, do zaistnienia którego, zdaniem S. Hypsia, konieczne jest stwierdzenie, że zachowanie się sprawcy stalkingu lub podszywania się pod pokrzywdzonego było zasadniczą przyczyną targnięcia się przez niego na własne życieS. Hypś, Przestępstwa przeciwko wolności, (w:) Kodeks karny. Komentarz, red. A. Grześkowiak, K. Wiak, Warszawa 2017, s. 914.. Podobnie jak odnośnie do związku przyczynowego na kanwie art. 151 k.k., wskazać należy, że zachowanie sprawcy nie musi mieć wyłącznego wpływu na autodestrukcyjną decyzję ofiary, ale musi być to taki wpływ, bez którego do samobójstwa, czy to zakończonego śmiercią, czy też usiłowanego, by nie doszło.
Jest to przestępstwo z winy kombinowanej, co oznacza, że sprawca umyślnie nękał pokrzywdzonego lub w tej formie winy podszywał się pod niego, a następstwa swojego czynu w postaci targnięcia się pokrzywdzonego na własne życie przewidywał albo mógł przewidzieć, co było objęte winą nieumyślną. Zdaniem M. Mozgawy możliwe jest, aby sprawca doprowadził ofiarę do zamachu na własne życie, działając umyślno-nieumyślnie, ale także umyślno-umyślnie, co miałoby miejsce wówczas, gdyby sprawca umyślnie nękał kogoś, chcąc albo godząc się na to, aby ta osoba targnęła się na własne życie. Zdaniem tego autora w tym drugim przypadku nie ma przeszkód, aby sprawca odpowiadał za zabójstwo, przy zbiegu art. 148 1 lub 2 k.k. i art. 190a 1 lub 2 k.k.M. Mozgawa, Przestępstwa przeciwko wolności, (w:) System prawa karnego. Przestępstwa przeciwko dobrom indywidualnym, red. J. Warylewski, Warszawa 2016, s. 471. Odpowiedzialność za zabójstwo wydaje się tu niemożliwa tak samo, jak w przypadku namowy lub pomocy do samobójstwa osób niepełnoletnich lub z innych powodów niemogących rozpoznać znaczenia takich wobec nich zachowań. Być może jednak zachowania takie należałoby objąć kwalifikowanym typem tego przestępstwa wyodrębnionym w ramach oddzielnej jednostki redakcyjnej art. 190a k.k., za wypełnienie znamion którego groziłaby wyższa kara niż ta, którą ustawodawca przewidział w art. 190a 3 k.k., ale mniejsza niż za zabójstwo.
Podobny charakter ma przestępstwo z art. 207 3 k.k. Jest to kwalifikowana przez następstwo targnięcia się pokrzywdzonego na własne życie postać znęcania się w typie podstawowym lub wobec osoby nieporadnej albo znęcania się ze szczególnym okrucieństwem. Grozi za nie kara pozbawiania wolności od 2 do 12 lat. Przepis ten funkcjonuje w brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 23 marca 2017 r. o zmianie ustawy Kodeks karny oraz niektórych innych ustawDz.U. z 2017 r. poz. 773., choć istnieje on od początku obowiązywania tego aktu prawnego, a zmiany w jego treści są jedynie stricte redakcyjne, związane z dodaniem w następstwie nowelizacji 1a przedmiotowego artykułu. Jego poprzednikiem był art. 184 2 Kodeksu karnego z 1969 r., który to przepis jednakowo traktował targnięcie się pokrzywdzonego znęcaniem się na własne życie i jego dokonanie połączone ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa, za co groziła kara pozbawienia wolności od roku do lat 10. Nie znał takiego kwalifikowanego typu czynu zabronionego Kodeks karny z 1932 r., który w art. 246 przewidywał odpowiedzialność karną za znęcanie się nad osobą pozostającą w stałym lub przejściowym stosunku zależności od sprawcy, osobą poniżej lat 17 albo osobą bezradną.
Trzecim przestępstwem, do którego znamion należy targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie, jest przestępstwo znęcania się przez żołnierza nad podwładnym. Jest to przestępstwo stypizowane w art. 352 3 k.k., za które grozi kara pozbawienia wolności od lat 2 do 12, a chodzi tu zarówno o kwalifikowany typ znęcania się w typie podstawowym, jak też znęcania się połączonego ze stosowaniem szczególnego okrucieństwa. Na podstawie art. 353 k.k. przestępstwo to dotyczy także żołnierza, który dopuszcza się takiego czynu względem żołnierza młodszego stopniem albo równego stopniem, ale o krótszym okresie pełnienia służby wojskowej.
Na pewno rozważać można rozszerzenie prawnokarnej ochrony przed targnięciem się pokrzywdzonego na własne życie. Można by to uczynić poprzez zmianę, jak chciała K. Daszkiewicz, brzmienia art. 151 k.k. obejmującego wszystkie przypadki doprowadzenia ofiary do samobójstwa, co jednak być może byłoby formułą zbyt szeroką. Innym rozwiązaniem byłoby wprowadzenie typów kwalifikowanych tych przestępstw, których następstwem mogłoby być targnięcie się pokrzywdzonego na własne życie na wzór art. 190a 3 k.k., art. 207 3 k.k. oraz art. 352 3 k.k., co z kolei mogłoby być odczytane jako nadmiernie kazuistyczne, a jednocześnie nieobejmujące wszystkich niezbędnych przypadków. Wybór jednej z opcji jest kwestią do rozważenia, przy założeniu, że rozszerzenie ochrony zapewnianej przez prawo karne w przedmiotowym obszarze jest potrzebne dla zapewnienia lepszej ochrony ofiar różnych przestępstw przed targnięciem się ich na własne życie. Warto też rozważyć nowelizacje we wskazanych powyżej obszarach. Liczba samobójstw w naszym kraju utrzymuje się bowiem na wysokim poziomie, a do końca nie wiadomo, w ilu przypadkach decyzja o zamachu autodestrukcyjnym była podjęta samodzielnie, a jeśli tak było, to czy nie miało na nią wpływu bycie ofiarą przestępstwa. Poznanie faktycznych okoliczności i motywów takich zachowań może bowiem umykać, pozostając tajemnicą samobójców i ewentualnie osób, z którymi pozostawali oni w różnych relacjach. Wydaje się to być, przy pełnej wierze w staranność instytucji ścigania karnego i wymiaru sprawiedliwości co do poszukiwania prawdy materialnej w sprawach dotyczących samobójstw, immanentną cechą części z nich.
Zachowaniem karalnym, o którym mowa w art. 151 kk, jest doprowadzenie człowieka do targnięcia się na własne życie. Może ono występować w postaci namowy lub udzielenia pomocy (lub też obu tych zachowań łącznie). Co istotne, dla karalności wspomnianych zachowań nie wystarcza, aby sprawca swoim zachowaniem wzbudził u ofiary zamiar popełnienia samobójstwa lub jakkolwiek pomagał. Koniecznym jest, aby spowodował faktyczne podjęcie się realizacji czynu samobójczego przez ofiarę (bez względu na jego ostateczny wynik) lub pomógł jej realnie i w sposób znaczący (fizycznie lub psychicznie) w targnięciu się na jej życie.
Przestępstwo z art. 151 kk stanowi występek zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5. Na podstawie art. 37a kk sąd może, zamiast kary pozbawienia wolności, orzec grzywnę albo karę ograniczenia wolności. Zgodnie bowiem z art. 58 1 kk sąd orzeka karę pozbawienia wolności tylko wtedy, gdy orzeczenie grzywny albo kary ograniczenia wolności nie spełni celów kary.
Co więcej, sąd może orzec, a na wniosek osoby uprawnionej obligatoryjnie orzeka, obowiązek naprawienia szkody w całości lub w części lub zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Wynika to z art. 46 1 kk. Sąd może także, w oparciu o art. 47 1 kk, orzec nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.
Natomiast za usiłowanie przestępstwa z art. 151 kk odpowiada ten, kto próbował, ale bez skutku namawiał drugiego człowieka do popełnienia samobójstwa lub udzielał mu stosownej pomocy, ale nie zdołał jednak doprowadzić do podjęcia próby samobójczej przez swoją ofiarę.
Tematem poruszanym jeszcze rzadziej jest namowa lub pomoc w samobójstwie. Znikoma ilość polskich publikacji o tym zagadnieniu, które mają tak naprawdę charakter wyłącznie teoretyczny oraz niewielka ilość skazań z art. 151 k.k. mogłaby sugerować, że problem ten nie istnieje lub ma charakter marginalny.
Jako pierwszy w kraju podjąłem się zbadania przestępstwa z art. 151 k.k. analizując przypadki z praktyki sądowej. Nie było to zadanie łatwe. Po przeprowadzeniu wstępnych badań we wszystkich 45 Sądach Okręgowych i konsultacjach z Ministerstwem Sprawiedliwości, przejechałem 6390 km i osobiście odwiedziłem 13 Sądów Okręgowych, aby przeprowadzić tam badania aktowe. Udało mi się przebadać akta 18 spraw. 59ce067264
https://www.espacethreeombreath.com/forum/discussions-generales/buy-a-house-com